Podbitka (inaczej podsufitka), to element dachu większości domów. Wykańcza się nią fragmenty pod okapem dachu oraz przy ścianie szczytowej, zwłaszcza te większe i rzucające się w oczy. Teoretycznie w dachach z pełnym deskowaniem można z podbitki zrezygnować, jest to jednak kłopotliwe dla wykonawcy. Wymaga oheblowania, zaimpregnowania i lakierowania deskowania oraz końcówek krokwi przed ich ułożeniem. Jest to na tyle pracochłonne, że łatwiej wykonać podbitkę.
W dachach bez deskowania, z ułożoną folią wstępnego krycia, podbitka jest wymagana do osłony folii przed zniszczeniem pod wpływem światła słonecznego, stanowiąc jednocześnie zabezpieczenie krokwi dachowych.
Układając podbitkę pamiętać należy o wykonaniu szczelin wentylacyjnych, które powinny posiadać wszystkie dachy z ułożoną izolacją cieplną. Jeżeli na dachu ułożona jest folia o wysokiej paro przepuszczalności - wystarcza jedna szczelina pomiędzy folią dachową a pokryciem. Przy dachach z folią o niskiej paro przepuszczalności należy wykonać dodatkową szczelinę pomiędzy ociepleniem a folią.
Brak wentylacji jest poważnym zagrożeniem zawilgocenia więźby i izolacji termicznej dachu. W celu zapewnienia wentylacji na całym odcinku dachu - od wlotu przy okapie, szczeliny muszą być drożne, a uzyskuje się to pozostawiając kilkumilimetrowe szpary pomiędzy listwami (podbitka drewniana), lub wstawiając specjalne panele wentylacyjne (podbitka PCV).
Najbardziej popularne są podbitki drewniane wykonywane z listew boazeryjnych sosnowych lub świerkowych. Należy je odpowiednio zaimpregnować specjalnymi impregnatami i lakierobejcami -najlepiej przed montażem, zwracając szczególną uwagę na zabezpieczenie najbardziej narażonych na działanie warunków atmosferycznych listew przy ścianie szczytowej.
W ostatnich latach coraz większą popularność zyskują panele z tworzywa sztucznego PCV, dostępne w wielu kolorach, często z fakturą i powierzchnią imitującą drewno. Panele o budowie komorowej osiągają sztywność drewna. Nie wymagają konserwacji i są bardzo trwałe.
Podbitkę można montować wzdłuż okapu lub poprzecznie do niego. Mocowanie poprzeczne jest zdecydowanie popularniejsze, bo pozwala ukryć nierówności ścian, czy nawet nierównoległość ścian zewnętrznych i okapu. Ułożenie wzdłużnie długich listew natomiast uwypukla te wady.
Praktycznie zawsze podbitkę mocuje się do rusztu nośnego, a nie bezpośrednio do krokwi. W przypadku podbitki drewnianej cały stelaż nośny wykonuje się z impregnowanych łat. Listwy tworzące podbitkę przybija się lub przykręca do nich, a widoczne krawędzie osłania drewnianymi ćwierćwałkami, albo inną listwą ozdobną. Listwy łączy się ze sobą na pióro i wpust. Drewno nie zmienia zbyt znacznie swoich wymiarów, dlatego samo mocowanie (wkręty, gwoździe) nie musi dawać możliwości ruchu. Jednak przy ścianie domu oraz przy krawędzi okapu należy pozostawić kilkumilimetrową szczelinę dylatacyjną. Ostatecznie będzie ona zasłonięta ćwierćwałkiem.
W przypadku paneli z tworzywa sztucznego, wzdłuż zewnętrznej krawędzi okapu oraz wzdłuż ściany domu, mocuje się specjalne profile jako podpory pośrednie, rozstawione co 30 - 40 cm. Najczęściej wykorzystuje się do tego celu impregnowane drewniane łaty o przekroju 3/4 cm lub 4/4cm. W profile brzegowe wsuwa się końce paneli, dzięki czemu są stabilne. Panele łączy się ze sobą na specjalny zatrzask.