Wykończenie ścian - wewnętrznych, jak i zewnętrznych - ma ogromne znaczenie dla ostatecznego efektu robót budowlanych. Trwała, estetyczna elewacja i idealnie gładkie przegrody wewnętrzne to jedne z podstawowych oczekiwań Klientów. Należy jednak pamiętać, że warunkiem ich uzyskania jest poprawny dobór produktów, właściwe przygotowanie podłoża oraz zgodna z zaleceniami producenta aplikacja produktów.
Tynki elewacyjne muszą chronić ściany zewnętrzne przed niekorzystnym wpływem warunków atmosferycznych oraz być ozdobą fasady domu. Z tych dwóch zadań doskonale się wywiązują stosowane już od ponad 100 lat tradycyjne tynki cementowo-wapienne. Są to tynki grubowarstwowe, bardzo mocne, dobrze więc chronią ściany przed rozmaitymi uszkodzeniami. Dodatkowo poprawiają też ich izolacyjność akustyczną. Tynki cementowo-wapienne mogą być ostatecznym wykończeniem powierzchni ściany albo stanowić podłoże do wykonania wypraw, takich jak gładzie gipsowe, tynki mineralne czy akrylowe.
Tynki cementowo-wapienne dają gwarancję, że proporcje składników w każdej kolejno przygotowanej porcji zaprawy będą dokładnie takie same. Poza tym, gotowe tynki są znacznie łatwiejsze do przygotowania (wystarczy wymieszać je z wodą) i nakładania (można do tego użyć agregatu tynkarskiego). Mają też większą trwałość, wodoodporność i lepszą paroprzepuszczalność.
Tynki tradycyjne nanosi się bezpośrednio na mury, co oznacza, że nie nadają się na popularne ściany dwuwarstwowe, ocieplane wełną mineralną lub styropianem, które wykańcza się tynkami cienkowarstwowymi.
Tradycyjne zaprawy tynkarskie stosuje się do nowych ścian jedno-i trójwarstwowych lub do renowacji starych tynków. Na gładkie ściany jednowarstwowe można nanosić je w wersji „pocienionej". Dodatkowo, aby poprawić wygląd tynku tradycyjnego, można wykończyć jego powierzchnię tynkami cienkowarstwowymi. Ułożenie tynku tradycyjnego nie jest łatwe i wymaga od wykonawcy dużej wprawy. Najprostszy sposób na wykończenie tynku tradycyjnego to zatarcie go na gładko.
Tynki tradycyjne cementowo-wapienne nakładane są na ściany w dwóch (obrzutka i narzut) lub w trzech warstwach (obrzutka, narzut, gładź / tynk). Trójwarstwowe są niezastąpione wówczas, gdy mamy do czynienia z nierównymi ścianami. Dzięki nim można wyrównać ich krzywizny, pod warunkiem że nie przekraczają one 1,5-2,0 cm. Tynki dwuwarstwowe polecane są do wykańczania ścian równo wymurowanych.
Na bardzo gładkie i równe ściany, na przykład jednowarstwowe z betonu komórkowego, gotowe tynki można nakładać w wersji „pocienionej" (10 mm).
Jeśli wyprawa tynkarska zostanie dobrze zrobiona, będzie służyć przez lata. Proces niszczenia tynku przebiega powoli i w sposób kontrolowany jeśli będzie systematycznie poddany konserwacji. Polega ona na bieżącym czyszczeniu wyprawy tynkarskiej (również z produktów korozji biologicznej np. zielono-czarnych wilgotnych nalotów), czy usuwaniu drobnych usterek i malowaniu. Zaleca się umyć elewację przynajmniej raz do roku. Do wyboru mamy różne metody np. spłukiwanie, mycie wodą pod ciśnieniem, czyszczenie parą wodną lub szczotką i ciepłą wodą z dodatkiem detergentu. Jeśli elewacja zaczyna porastać glonami, należy wówczas użyć środków biobójczych, zwalczających korozję biologiczną i zabezpieczających przed ponownym jej rozwojem. O odmalowaniu elewacji należy pomyśleć średni co 5-10 lat, nawet gdy tynk jest nieuszkodzony. Przed tym trzeba odpowiednio przygotować podłoże, usunąć luźne fragmenty tynku i uzupełnić ewentualne ubytki.
Podłożem pod tynki cementowo-wapienne mogą być podłoża mineralne, czyli ściany i sufity z betonu zwykłego, betonu komórkowego, cegły, pustaków ceramicznych, płyt wiórowo-cementowych, tynków cementowo-wapiennych, a także powierzchnie gipsowe. Nie można natomiast pokrywać takim tynkiem podłoży drewnianych, metalowych i z tworzyw sztucznych, gdyż nie zapewniają one odpowiedniej przyczepności.
Przyczepność tynku zależy w dużej mierze od prawidłowego przygotowania podłoża. Musi być ono nośne, czyli mocne i stabilne oraz oczyszczone z kurzu i brudu, a także zanieczyszczeń mogących osłabić przyczepność. Bezpośrednio przed tynkowaniem podłoże należy zwilżyć czystą wodą, a w przypadku gdy jest bardzo chłonne pokryć odpowiednio dobranym do podłoża środkiem gruntującym.
Gdy tynkowane będą podłoża gipsowe,ściany należy zaryso wać ostrym dłutem w gęstą, skośną siatkę, tak aby głębokość rys wynosiła około 3 mm. Przed przystąpieniem do tynkowania płyt wiórowo-cementowych ich styki trzeba pokryć pasami z siatki metalowej (zabezpieczonej przed korozją).
Najprostszy sposób na wykończenie tynku tradycyjnego to zatarcie go na gładko. Ciekawszym, choć czasem dość pracochłonnym sposobem na wykończenie wierzchniej warstwy tynku, jest nadanie mu ozdobnej faktury. Ozdobność tynków kształtuje tynkarz, odpowiednio dobierając konsystencję zaprawy i sposób jej narzucania. Doświadczeni tynkarze mają na to najróżniejsze sposoby. Faktura tynku może wynikać z techniki nanoszenia zaprawy (np. tynki nakrapiane - są stosunkowo łatwe do wykonania, mają szorstką fakturę, z nierównomiernie rozrzuconymi wgłębieniami i wypukłościami - stąd ich popularna nazwa "baranek) albo w wyniku dodatkowej obróbki powierzchni (np. tynki zmywane, cyklinowane, kamieniarskie). Faktury wykonuje się w zasadzie w warstwie gładzi, tak by obrzutkę i narzut pozostawić bez naruszania ich funkcji ochronnej.
Knauf Bauprodukte